ตอนที่ 3 – โมเสส : ผู้นำผู้ถ่อมใจจากเผ่าเลวี
เนื้อหา: โมเสสกับการทรงเรียกที่ภูเขาโฮเรบ (อพยพ 3–4) และการเป็นผู้ชี้ทางสู่พันธสัญญา
แนวคิดหลัก: ผู้นำของพระเจ้าต้องเดินในความถ่อมใจและเชื่อฟัง
โมเสสเป็นบุคคลผู้ยิ่งใหญ่จากเผ่าเลวี ชีวิตของเขาเริ่มต้นจากการรอดชีวิตอย่างอัศจรรย์ในวัยทารก
เมื่อฟาโรห์ออกคำสั่งให้ฆ่าทารกชายชาวฮีบรูทุกคน มารดาของเขาจึงนำเขาใส่ตะกร้า ลอยไปตามแม่น้ำไนล์ และพระธิดาของฟาโรห์ได้พบและรับเขาไปเลี้ยงดูในวัง โมเสสจึงเติบโตขึ้นในสิ่งแวดล้อมของอียิปต์ แต่หัวใจของเขายังคงอยู่กับชนชาติของตน
วันหนึ่งเขาเห็นคนอียิปต์ทำร้ายคนฮีบรู เขาจึงลุกขึ้นช่วยแต่กลับฆ่าคนนั้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ด้วยความกลัว เขาหนีออกจากอียิปต์ไปอยู่ในถิ่นมีเดียน ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายในฐานะคนเลี้ยงแกะและได้แต่งงานกับศิปโปราห์ ธิดาของเยโธร ปุโรหิตแห่งมีเดียน
หลายปีต่อมา เมื่อเขานำฝูงแกะไปยังภูเขาโฮเรบ พระเจ้าทรงปรากฏแก่เขาในเปลวไฟที่ไม่เผาพุ่มไม้ไหม้ พระสุรเสียงตรัสเรียกเขาให้กลับไปอียิปต์ เพื่อปลดปล่อยประชากรของพระองค์จากการเป็นทาส โมเสสรู้สึกไม่คู่ควรและกล่าวว่า “ข้าพระองค์เป็นใครเล่า ที่จะไปเฝ้าฟาโรห์?” แต่พระเจ้าตรัสตอบว่า “เราจะอยู่กับเจ้า” และเมื่อโมเสสอ้างว่าเขาพูดไม่เก่ง พระเจ้าก็ยังทรงให้พี่ชายของเขา คืออาโรน เป็นผู้ช่วยพูดแทน สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่าพระเจ้าทรงเลือกใช้คนที่ถ่อมใจ ไม่ใช่คนที่เก่งหรือมีอำนาจในตนเอง
โมเสสกลับสู่อียิปต์ในฐานะผู้ถือไม้เท้าของพระเจ้า เขาเผชิญหน้ากับฟาโรห์ด้วยความเชื่อและเชื่อฟัง นำประชากรอิสราเอลออกจากการเป็นทาส ผ่านทะเลแดง และเดินทางเข้าสู่ถิ่นทุรกันดารตลอดสี่สิบปี เขาเป็นผู้นำที่อดทน แม้จะต้องฟังเสียงบ่น เสียงด่าว่า และการทรยศจากประชากรของตนเอง แต่โมเสสไม่เคยทอดทิ้งพวกเขา เขาอธิษฐานแทนพวกเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ขอให้พระเจ้าทรงเมตตาแทนที่จะลงโทษ และพระคัมภีร์ได้ยืนยันว่า “โมเสสเป็นคนถ่อมใจยิ่งกว่าคนทั้งหมดบนพื้นแผ่นดิน” (กันดารวิถี 12:3)
ในบั้นปลายชีวิต โมเสสนำประชากรมาถึงชายแดนของแผ่นดินแห่งพันธสัญญา แม้พระเจ้ามิได้อนุญาตให้เขาเข้าไปในดินแดนนั้น แต่เขาได้เห็นด้วยตาของตนจากยอดเขาเนโบ และสิ้นชีวิตอย่างสงบที่นั่น ชีวิตของโมเสสจึงเป็นดั่งสะพานที่เชื่อมระหว่างการเป็นทาสกับอิสรภาพ และเป็นแบบอย่างของการรับใช้ด้วยใจที่ถ่อมลงต่อพระเจ้าอย่างแท้จริง
เรื่องราวของโมเสสสอนเราว่า ผู้นำของพระเจ้าไม่ได้ยิ่งใหญ่เพราะอำนาจหรือวาทศิลป์ แต่ยิ่งใหญ่เพราะ ความถ่อมใจและการเชื่อฟัง พระเจ้าทรงเรียกเขาจากคนเลี้ยงแกะให้กลายเป็นผู้นำของชนชาติ พระองค์ทรงใช้เขาไม่ใช่เพราะความสามารถ แต่เพราะหัวใจที่ยอมให้พระเจ้าทรงนำ และนั่นคือหัวใจของผู้นำฝ่ายวิญญาณที่แท้จริง — ผู้ที่เดินในความถ่อมใจและเชื่อฟังต่อพระเจ้าอย่างไม่หวั่นไหว ดังที่พระคัมภีร์กล่าวว่า “พระองค์ได้ทรงนำประชากรของพระองค์เหมือนนำฝูงแพะแกะ โดยมือของโมเสสและอาโรน ” (สดุดี 77:20)
